İn Vitro koşullarda dosetaksel ve abirateron asetat uygulamasının insan prostat kanser hücrelerindeki NOTCH1, JAGGED1 ve HES1 ekspresyonlarına etkisinin incelenmesi

Abstract

Amaç: Prostat kanseri (PCa) erkeklerde gözlenen en yaygın kanser türüdür. Erkeklerde kanserle ilişkili ölümlerde ikinci sırayı almaktadır. PCa tedavisinde kullanılan dosetaksel ve abirateron asetatın, hücre proliferasyonu, farklanması ve kaderinde önemli bir yolak olan Notch sinyal yolağı üyelerinin ekspresyonlarını nasıl etkilendiği ve bu ekspresyonların tedavi sürecini nasıl etkileyeceğine ilişkin literatürde şu ana kadar herhangi bir çalışma bulunmamaktadır. Bu nedenle, bu çalışmanın amacı, abirateron asetat ve dosetaksel'in prostat kanseri hücre hatlarında, Notch1, Jagged1 ve Hes1 ekspresyonlarına etkilerini araştırmak şeklinde belirlendi. Yöntem: İn vitro koşullarda; LNCaP ve PC3 hücre hatları 37 ºC'de 72 saat kültüre edildikten sonra, abirateron asetat ve dosetaksel'in Notch1, Jagged1 ve Hes1 ekspresyonu üzerindeki etkileri MTT proliferasyon testi, immünofloresan, western blot ve qRT-PCR teknikleriyle incelendi. Bulgular: Çalışmada, PC3 hücrelerine abirateron asetat, dosetaksel ve abirateron asetat+dosetaksel, Notch1 düzeyini düşürürken, özellikle Hes1'in mRNA düzeyini çok önemli düzeyde artırdı. LNCaP hücrelerinde, abirateron asetat ve abirateron asetat+dosetaksel, Notch1 ekspresyonunu azalttı. Jagged1 ekspresyonu, abirateron asetat, dosetaksel ve abirateron asetat+dosetaksel uygulamasından önemli ölçüde etkilenmedi. Hes1 ekspresyonu, tüm ilaç gruplarında, hem gen hem de protein düzeyinde önemli ölçüde arttı. Sonuç: İn vitro koşullarda prostat kanseri hücrelerine abirateron asetat ve dosetaksel uygulandığında, Notch sinyal yolağı proteinlerinin ekspresyonları değişti. Bu ilaçların uygulanması ile; her iki hücre hattında da, özellikle Hes1 ekspresyonu çok anlamlı oranda artış gösterdi. Dolayısıyla, prostat kanserli hasta tedavisinde, bu kemoterapötik ilaçlarla birlikte, Notch sinyal yolağı inhibitörlerinin birlikte uygulanmasının, Hes1 ekspresyonunu azaltabileceği ve hastanın prognozundaki kötüye gidişi durdurulabileceği düşünüldü.